هنر دوره معاصر ایران:
عمده گرایشات هنری این دوره را می‌توان با یک تقسیم‌بندی کلی در مسیر گرایشات باستان‌گرایی، ملی‌گرایی، سنت‌گرایی و مذهب‌گرایی تقسیم کرد.
دوره باستان‌گرایی بین سال‌های 1320 تا 1300 شمسی همگام با دوره اوج فعالیت‌های باستان‌شناسی ایران شکل می‌گیرد. متخصصان اروپایی که در این دوره وارد ایران شدند، با وجود این که معمار هم بودند سعی داشتند طرح‌های معماری خود را به شیوه باستانی بسازند.
آرامگاه‌های فردوسی، سعدی و حافظ در این دوره ساخته‌شد. در زمینه نقاشی و نگارگری تحول بنیادینی شکل گرفت و مدرسه صنایع مستظرفه به دو بخش تقسیم شد: 1) هنرستان کمال الملک با گرایش به نقاشی طبیعت‌گرایی و کلاسیک و رسمی. 2) هنرستان هنرهای سنتی یا صنایع قدیمه که حاصل آن شکل‌گیری نگارگری معاصر است.
دوره ملی‌گرایی حدفاصل سال‌های 1320 تا 1340 شمسی می‌باشد. در این دوره با توجه به عملکرد و نیاز مراکز آموزش رسمی، هنرکده هنرهای زیبا به دانشگاه تهران انتقال می‌یابد. همرمان موج جدیدی از جنبش نوگرایی و مدرنیسم با عنوان «خروس جنگی» به‌وجود می‌آید. این موج با روحیه‌ای تندرو به مقابله با باستان‌گرایی می‌پردازد.
دوره سنت‌گرایی که حدفاصل سال‌های 1340 تا 1360 شمسی را دربر می‌گیرد نوعی بازگشت به گرایشات سنتی است. در این دوره نسل دوم معماران ایرانی که به نسل طلایی شهرت یافته‌اند، پا به عرصه فعالیت‌های هنری می‌گذارند. تحولات این دوره را می‌توان در بناهای مشهوری مثل آرامگاه‌های خیام و بوعلی سینا، برج آزاری، موزه هنرهای معاصر و تئاتر شهر به‌خوبی مشاهده کرد. مکتبی با عنوان «مکتب سقاخانه‌ای» در این دوره پدید آمد.
دوره مذهب‌گرایی نوعی رویکرد هنری از سال 1360 به بعد است. حاصل این تحول به شکلی است که ارزش‌های انقلابی به‌گونه‌ای با ابزار هنری در جریان تحولات اخیر به هویتی کاملا مشخص تبدیل می‌شود.
فاطمه ارجمندی‌نژاد
رتبه‌ی 3 گرافیک 96
منبعک
آشنایی با رشته‌ی رشته‌ی صنایع دستی (فرش)
معرفی اپلیکیشن‌های جدید شاخه‌ی فنی و حرفه‌ای